Ağırlık

Yorgunluğunu bir tarafa bırakmıştı bırakmasına ama hala korkuları boynuna asılıydı,onunlaydı.Kaçıp kurtulmak vazgeçmek meselesi değildi bu, korkularını yenmek, korkmasına gerek olmadığını anlamaktı. Bu mümkün mü diye geçirdi içinden...Unutamadığını anladı. Ne kadar incindiğini unutamamıştı işte. Korkuları yaşadıklarıydı. Deneyimleriydi. Unutmak istediklerini boynundan çıkarıp duvardaki askıya asmıştı asmasına ama askı hala duruyordu, unutmak istedikleri silinmemişti. Askıya gözü iliştikçe döktüğü göz yaşı geldi gözlerinin önüne. Hatırasındaki sessiz haykırışları bastırdı döktüğü göz yaşlarını sonra. Sustu. ve yine sustu... Boynundaki ağırlığa gömüldü...