Başlamadığın bir hikayeyi nasıl okuyacağını bilemezsin demişti Annesi kızına henüz okumayı sökmedği yıllarda. Annesinin dizinin dibinde oturur kenidsi için söyleyeceği kelimelerin peşisıra hikayeler oluşturmasını beklerdi her akşam.. Yattığı yerin sıcak yumuşaklığında evinin güvenli kokusunun üzerine sinmesini beklerken kulağından içeri süzülen kelimeler eşliğinde düşlerine dalardı. Annesi ışığı söndürp bir kaç saniye daha hayranlıkla baktığında yavrusuna, sanki o sarmalanmış gibi büyük bir mutlulukla yatağında kıvrılıverirdi.
İşte mutluluk böyle bir şey olsa gerek.. karşılıksız sevginin büyüyebilidiği bir yer....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder